isinulat ni emilio jacinto ang kartilya ng katipunan.
mga aral ng katipunan
ng mga anak ng bayan
1. ang kabuhayang hindî ginugugol sa isáng malakí at banál na kadahilanan ay kahoy na waláng lilim, kundî damóng makamandág.
2. ang gawáng magalíng na nagbubuhat sa pagpipita sa sarili, at hindî sa talagáng nasang gumawâ ng kagalingán, ay dî kabaitan.
3. ang tunay na kabanalan ay ang pagkakawang-gawâ, ang pag-ibig sa kapuwâ at ang isukat ang bawat kilos, gawá’t pangungusap sa talagáng katuwiran.
4. maitím man at maputî ang kulay ng balát, lahát ng tao’y magkakapantáy; mangyayaring ang isá’y higtán sa dunong, sa yaman, sa gandá, . . ; ngunit di mahihigtán sa pagkatao.
5. ang may mataás na kalooban inuuna ang puri sa pagpipita sa sarili; ang may hamak na kalooban inuuna ang pagpipita sa sarili sa purì.
6. sa taong may hiyâ, salitá’y panunumpâ.
7. huwág mong sasayangin ang panahón; ang yamang nawalá’y magyayaring magbalík; nguni’t panahóng nagdaán na’y dî na mulî pang magdadaán.
8. ipagtanggól mo ang inaapí, at kabakahin ang umaapí.
9. ang taong matalino’y ang may pag-iingat sa bawat sasabihin, at matutong ipaglihim ang dapat ipaglihim.
10. sa daáng matiník ng kabuhayan, lalaki ay siyáng patnugot ng asawa’t mga anák; kung ang umaakay ay tungo sa sama, ang patutunguhan ng iaakay ay kasamaán din.
11. ang babae ay huwág mong tignáng isáng bagay na libangan lamang, kundî isáng katuwáng at karamay sa mga kahirapan nitong kabuhayan; gamitan mo ng buong pagpipitagan ang kaniyáng kahinaan, at alalahanin ang ináng pinagbuhata’t nagiwi sa iyong kasangulan.
12. ang dî mo ibig na gawin sa asawa mo, anák at kapatid, ay huwág mong gagawin sa asawa, anák, at kapatid ng ibá.
13. ang kamahalan ng tao’y walâ sa pagkaharì, walâ sa tangus ng ilong at puti ng mukha, walâ sa pagkaparing kahilili ng dios, walâ sa mataás na kalagayan sa balát ng lupà; wagás at tunay na mahál na tao, kahit lakíng gubat at waláng nababatíd kundî ang sariling wikà, yaóng may magandáng asal, may isáng pangungusap, may dangál at purì; yaóng dî napaaapí’t dî nakikiapí; yaóng marunong magdamdám at marunong lumingap sa bayang tinubuan.
14. paglaganap ng mga aral na itó at maningníng na sumikat ang araw ng mahál na kalayaan dito sa kaabá-abáng sangkapuluán, at sabugan ng matamís niyáng liwanag ang nangagkaisáng magkalahi’t magkakapatid ng ligaya ng waláng katapusán, ang mga ginugol na buhay, pagod, at mga tiniís na kahirapa’y labis nang natumbasán.
15. kung lahát ng ito’y matarók na ng nag-iibig pumasok at inaakalà niyáng matútupád ang mga tutungkulin, maitatalà ang kaniyang ninánasa sa kasunod nitó.
